در بيانه شماره 1 مفاهيم حسابداري بر استفاده كنندگاني كه فاقد هر گونه قدرت هستند تاكيد شده وموضوع مربوطه از اين نظر مورد انتقاد قرار گرفته است كه فرضيه بازار هاي كارا مويد اين است كه قيمت بازار سهام بوسيله اقدامات سرمايه گذاران بسيار آگاه تعيين مي شود.اگر وضع بدين منوال باشد ،اهداف گزارشگري مالي نبايد ارائه اطلاعات به سرمايه گذاراني باشد كه داراي توانايي اندك هستند،بلكه بايد اطلاعات به عموم مردم داده شود.كه اگر بدين گونه عمل نشودكساني كه به اين اطلاعات دسترسي درون سازماني و  خصوصي دارند مي توانند در سايه اين گونه اطلاعات انحصاري به بازدهي بسيار زيادي دست يابند.

بايد يك سلسله گزارشات و اطلاعات مربوط براي اهداف(الگوهاي پيش بيني و تصميم گيري) خاص ارائه كرد. اما امكان دارد اين فرآيند به بهترين نتيجه منجر نشود ، زيرا با توجه به اطلاعات ارائه شده امكان دارد استفاده كنندگان از بهترين الگوها استفاده نكنند.

نهايتا:

FASB‌به اين واقعيت توجه ليكن چنين استدلال مي كند كه استفاده كنندگان از گزارشات داراي وجوه مشترك هستند ، بنابراين تامين هدفهاي عمومي به وسيله صورتهاي مالي ارائه شده كافي است.

اما اين به اين معني نيست كه نيازهاي خاص گروههاي مشخصي از استفاده كنندگان تامين نشود.

به بيان ساده تر:

در صورتهاي مالي كه اهداف كلي و عمومي را تامين مي كند تلاش در اين راه صورت مي گيرد كه نيازهاي بيشترين تعداد استفاده كنندگان مالي تامين گردد. 

با توجه به هزينه ها اطلاعات مي بايست سودمند باشد يعني منافع آن بيش از هزينه هاي آن باشد .اين مطلب در ظاهر ساده اما در حقيقت تجزيه و تحليل آن بسيار مشكل و در مواقعي غير ممكن است.

به گفته FASB|:

هزينه هاي مربوط به تهيه كنندگان آن تحميل مي شود در حالي كه تهيه كنندگان و استفاده كنندگان هر دو از منافع حاصل بهره مند مي شوند. در نهايت هزينه ها و منافع در سطحي بسيار گسترده پراكنده مي شود(رهگيري آن مشكل مي گردد)

همچنين منافع به مصرف كنندگان هم منتقل مي شود.

البته نميتوان تجزيه و تحليل هزينه منفعت را در چارچوبي خارج از تهيه كنندگان و استفاده كنندگان مورد بررسي قرار داد.

بنابراين:

پس نمي توان در مورد دقيق بودن محاسبات ادعاي چندان زيادي نمود.